همه منتظرند، یا بهتر بگویم به ظاهر منتظرند; چرا که همگی آنها در سالن انتظار ایستاده اند . عده ای خود را با دریچه رنگارنگ تلویزیون سرگرم کرده اند، شاید می خواهند به تماشای مسابقه عقربه های ساعت ننشینند، عده ای مشغول رسیدگی به این جاروبرقی پر نشدنی هستند و روبه روی مغازه های آب میوه فروشی و شیرینی فروشی صف کشیده اند . عده دیگری دنبال مکانی برای خواندن نمازشان می گردند که تا قضا نشده آن را بخوانند که تنها دستاویزشان است . عده دیگری مشغول خواندن دعا و زیارت هستند و تسبیح در دست می چرخانند . عده ای نیز به مطالعه این کتیبه های چاپی هزار نقش مشغولند تا به طریقی متوجه عبور ثانیه های کند انتظار نباشند و عده ای ...

به راستی اسم کدام یک از این گروهها را می شود منتظر گذاشت؟!

کدام یک از اینها در مکتب «غیبت » حاضر بوده اند و بر سر درس «معرفت » نشسته اند؟! کدام یک از اینها هنوز انتظار میزبان در روز آدینه اند؟! کدام یک از اینها تکالیف کلاس فردای «ظهور» خود را به دقت انجام می دهند؟! کدام یک از اینها توانسته اند در میان دریای بشریت و انسانیت مخالف جهت جریان شنا کند؟! و کدام یک از اینها به این می اندیشد که تا درخت «انتظار» به بار ننشیند، شکوفه «معرفت » نمی دهد و به بار «فرج » نمی نشیند؟! به راستی کدام یک از اینها صراط مستقیم را دریافته است؟! مگر این منتظران زمزمه حزن انگیز جویبار را در هر صبح آدینه نمی شنوند که فریاد می زند ای فرزند راه مستقیم! مگر پیغمبر (ص) نگفته اند «آن کس که بمیرد و امام زمانش را نشناسد، به مرگ جاهلی مرده است » ؟!

آیا ما زمزمه پدر بزرگ را در هر عصر آدینه به فراموشی سپرده ایم که گریه می کرد و می گفت «خدایا! حجتت را به من بشناسان » ؟! آیا شبهای پر ستاره تابستان از یادمان رفته است که مادر بزرگ هر شب برای ما قصه از گریه بی امان مولایمان می گفت و دعای همیشگی اش که «خدایا محقق کن آنچه را که وعده فرموده ای » ؟!

آری، ما فراموش کردیم، خیلی زود فراموش کردیم . ما دیگر جمعه ها به فکر افزودن معرفت درس زمزمه عاشقانه ندبه نیستیم . آری عصر آدینه ها خود را با این دنیای پر فریب مشغول می کنیم تا ناگهان خدای ناکرده، دل گرفتگی در آن غروب جمعه سراغی از ما نگیرد . آری ما دیگر تقویم را نگاه نمی کنیم تا نکند محرم به در خانه ما بیاید و همه معارف را بر ما سرازیر سازد . آری شعبان که تمام می شود، دیگر ما سراغی از رمضان نمی گیریم، تا شبهای قدر بی خوابی بکشیم و بر سر سفره معرفت بنشینیم .

آری، ما زود فلسفه انتظار را از یاد بردیم، خیلی زود، ولی آن پرده نشین کوی یار، سالهاست که با غم انتظار آشناست و به دنبال کسانی می گردد که واقعا طالب معرفت مولایشان باشند تا سپیده دم امید .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: